The Legend of Zelda: Skyward Sword HD - Uniek en frustrerend (2024)

Het is dan misschien niet de meest geliefde Zelda-titel in de serie, maar Skyward Sword was wel degelijk een unieke game. Zwaar leunend op de Wii kende het zijn eigen charme, maar ook een hoop eigenaardigheden. Tien jaar later pakken we de titel opnieuw op in een moderne vorm - ditmaal op Nintendo Switch.

Motion controls, je kon er niet omheen. Tegen de tijd dat Skyward Sword in 2011 eindelijk verscheen hadden we er al praktisch een generatie op zitten met Nintendo’s massale succes. Toch kon de impressie van de originele Wii Motion Controller nooit echt leveren wat het al jaren beloofde. Om die reden verscheen de Wii Motion Plus welke preciezer registreerde om meer één-op-één te voelen in het vertalen van bewegingen naar het scherm. Waar deze bij Twilight Princess in de begindagen van de Wii duidelijk een late toevoeging bleken, was Skyward Sword compleet gebouwd rondom motion controls. Geestelijk vader Miyamoto liet weten het echte gevoel van een zwaard en schild ophouden over te willen brengen naar de speler. Het gevolg bleek voornamelijk horizontale, verticale en diagonale slashes voor alles, van puzzels tot vijanden en veelal kwam je alsnog erg ver met wild wapperen. Laat dit nu net zijn wat velen tegen de game houden en Nintendo met deze heruitgave levert! Wordt niet te enthousiast bij het lezen van deze zin.

Besturen met knoppen en sticks

Ook ik was van mening dat de ervaring van Skyward Sword HD zonder de verplichte motion controls beter zou worden, maar toen ik merkte dat ik na enkele uren nog steeds moeite had was de maat vol. De bewegingen van het zwaard worden namelijk gemapt naar de rechter analoge stick. In theorie klinkt dit super, maar in de realiteit merkte ik dat het registreren van een slag niet altijd even goed ging - met name op de Joy-Con. Om horizontaal te slaan beweeg je de stick namelijk helemaal naar links om hem vervolgens snel naar rechts te bewegen. Gebeurt dit te langzaam, dan verwacht de game dat je enkel het zwaard naar de rechterzijde wilt bewegen en dat resulteerde bij mij geregeld in een Link die rondjes aan het draaien was met zijn zwaard en niet aanviel. Het gebeurt me niet vaak, maar ik heb boos mijn pro controller aan de kant gegooid om de Joy-Con maar weer te pakken. Al schreeuwde ik het ook hier uit toen Link in een boss fight niet recht vooruit wilde steken, maar bleef hakken tijdens de kleine opening die er was om schade te doen. Dat daargelaten blijft Skyward Sword HD het best speelbaar met de motion controls, hoe graag ik anders wil.

Levens verbeteringen

Wel interessant is de toevoeging van volledige camera vrijheid. Het klinkt gek, maar in Skyward Sword was er geen manier om dit te doen - enkel door de camera met een druk op de knop achter je te plaatsen. Om de camera met volle controle te kunnen bewegen door middel van de rechter stick in de modus met motion controls voelde zo logisch, dat ik het amper opmerkte. Gebruik je de knoppen, dan is de stick voor het zwaard en dien je de linker bumper in te drukken terwijl je de stick gebruikt. Dit is de best mogelijke oplossing, maar nog steeds trok ik geregeld mijn zwaard terwijl ik alleen even wilde rondkijken. Hebben we het dan toch over kwaliteitsverbeteringen, dan ben ik wel blij om te rapporteren dat de game je minder vaak lastig valt met diens eindeloze dialogen. Zeker in de openingsfase wilde de game veel te veel de hand vast houden en veel daarvan is geschrapt of minder onuitstaanbaar gemaakt. Toch duurde het ondanks dat nog altijd een half uur voor ik een zwaard vast hield en had ik nog een uur daar bovenop nodig om op de surface te landen waar je deze ook echt kan gebruiken. Skyward Sword is niet bang om zijn tijd te nemen en dat werkt soms positief, maar vaak ook averechts.

Alles is een dungeon

Zei ik eerder niet dat deze game zijn eigen charme heeft? Dan doelde ik niet alleen op de fraaie schilderachtige artstyle met volle kleuren en prachtige werelden. Welke er overigens prachtig uit zien in 1080p op de televisie en 720p in handheld mode prima voor de dag komen. Alles oogt te allen tijde haarscherp en dat maakt een hoop verschil, evenals dat Skyward Sword HD in 60 fps voorbij flitst. Nee, wat Skyward Sword interessant maakte was dat de overworld boeiender moest worden. Waarom alleen gave puzzels oplossen in dungeons terwijl de weg erheen rechttoe rechtaan was? Om bij ieder van de tempels te komen, zal je dan ook de nodige geheimen moeten ontrafelen, shortcuts vrij maken en puzzels moeten oplossen. Soms bestaan deze uit blokken schuiven, een weg banen over platformen door lianen los te snijden en vijanden op de juiste wijze te verslaan. Dit zorgt voor vele malen meer content, maar ook ervoor dat het spelen van Skyward Sword best belastend is. Waar de oudere games rust kende in de overwereld en piekte in de dungeons, is dat in dit avontuur veel constanter. Niet dat het er tussen de dungeons er vanaf spat - deze blijven echt een klasse apart - maar je bent wel constant bezig en daardoor voortdurend aan het denken. Het maakt een hele andere ervaring, waar je je rust zelf op moet zoeken bij de bewoners van Skyloft en hun side quests.

Niet je gemiddelde Zelda

Oh ja, Skyloft, want dit is niet je reguliere Zelda-game waar je de prinses redt van Ganon, je geen mount doom tegenkomt of je in de kokiri forest begeeft. De game start in Skyloft, een vliegend eiland boven de wolken waar Link en Zelda opgroeien en op een dag de geheimen van de wereld daaronder ontdekken. Vrij vliegen op de Loftwing vogels en de wereld boven de wolken ontdekken leek zo cool, maar voelt al heel gauw erg leeg en uitgerekt. Er zijn wat eilandjes met geheimen te vinden en slechts drie punten om naar de verschillende gebieden op de surface te geraken. Onverwachts sterk, is het verhaal: Doordat het als een (soort van) origin story geldt, heeft het een hoop vrijheid en pakt dat dan ook respectvol en goed aan en is zowaar interessant om te volgen. Wat helpt zijn uitstekende personages zoals de kwaadaardige Ghirahim en fan favoriet/opper-blaaskaak Groose. Het toont ook aan dat er veel van de kracht van de Zelda-franchise te vinden is in Skyward Sword. Dungeons zijn uitgebreid, uitdagend en bovenal erg leuk en ook sommige van de andere puzzels lieten mijn brein kraken. Mensen die roepen dat Skyward Sword de zwakste van de Zelda’s is, hebben dan ook ongelijk; ik bedoel kijk naar de CDI-misbaksels. Toch zitten er wel een aantal haken en ogen aan het aanraden van deze game.